วิสาขโพธิจิตภาวนา

วิสาขโพธิจิตภาวนา
(VISAKHAPUJA BODHICITTA MEDITATION)
วันจันทร์ที่ 4 มิถุนายน กิจกรรมเริ่มเวลา 11.00 น. ถึง เวลา 13.00 น. ของวันอังคารที่ 5 มิถุนายน 2555
ศูนย์ขทิรวัน หัวหิน

มูลนิธิพันดาราขอเชิญกัลยาณมิตรร่วม กิจกรรม “วิสาขโพธิจิตภาวนา” (Visakhapuja Bodhicitta Meditation) ในปีพุทธชยันตี ณ ศูนย์ขทิรวัน หัวหิน เพื่อน้อมราลึกถึงการตรัสรู้และเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

กิขกนนใประกอบด้วยการกราบอัษฎางคประดิษฐ์ร่วมกันในโครงการ “26 วัน ศิโรราบ ปราบอัตตา” สวดบทเจริญโพธิจิตอันเป็นบทหัวใจของการตรัสรู้ธรรมเดินเวียนเทียน ถวายดวงประทีป 1000 ดวง ณ บริเวณก่อสร้างพระศานติตารามหาสถูป ทาสมาธิและเจริญหลักธรรมเรื่องความเป็นอนิจจังและความตาย พร้อมทั้งสวดมนตราอุทิศบุญกุศลให้แก่ผู้ล่วงลับ

การแต่งกาย : เสื้อขาวหรือสีสุภาพ กางเกงใส่สบายขายาว หรือขาสามส่วน สีสุภาพ

ที่พัก : ศาลาปฏิบัติธรรม ห้องพัก เตนท์เดี่ยว หรือเตนท์ ครอบครัว ห้องน้ารวม

อาหาร : อาหารมังสวิรัติ 3 มื้อ มีน้าปานะบริการผู้งดอาหารเย็น

กิจกรรมนี้เป็นส่วนหนึ่งของคอร์สอบรมเจ็ดวัน (3-9 มิย) “เตรียมตัวตายอย่างมีสติ…ในวิถีพุทธทิเบต”

บริจาคร่วมกิจกรรมตามศรัทธา
ลงทะเบียนภายในวันที่ 30 พฤษภาคมที่
1000tara@gmail.com โทร 0878299387, 0833008119

หลังการอบรมเตรียมตัวตายจนถึงสิ้นเดือน จะมีการจัดภาวนาเงินโดรสาหรับผู้ผ่านหลักสูตรศานติแห่งชีวิตหรือคอร์ส อบรม เตรียมตัวตาย และในช่วงเดียวกันคือ 4-30 มิถุนายน ขอเชิญทุกท่านร่วมกราบอัษฎางคประดิษฐ์วันละ 9 ครั้งเพื่อสลายอัตตาตัวตนและตั้งจิตทาความดีเพื่อผู้อื่นซึ่งจะเป็นกุศลที่ยิ่งใหญ่

การจัดคอร์สภาวนาเหล่านี้เพื่อให้ผู้มีจิตศรัทธาได้บาเพ็ญบุญุกุศลและให้ทุก ท่านที่สนใจได้ปฏิบัติธรรมเต็มที่ในเดือนที่มีวันวิสาขบูชาซึ่งงถือว่าเป็น เดือนสาคัญที่สุดเดือนหนึ่งของการบาเพ็ญบุญกุศล ส่วนสถานที่จัดกิจกรรมคือศูนย์ขทิรวัน ซึ่งมีความงดงามและเป็นสัปปายะ เหมาะแก่การปลีกวิเวกบาเพ็ญเพียร

Three Levels of Spiritual Perception

I have finally finished the translation of Deshung Rinpoche’s The Three Levels of Spiritual Perception into Thai. It took me more almost two years to do it because the book had more than 500 pages and I can’t spend whole day every day to do it. In any case the translation is finished and I have only to translate the small introductory sections in front of the book plus perhaps some glossary at the end. Then the book will be finished.

The plan is to publish this one in the Thai edition. Thanks to Wisdom Publications for granting us the permission to publish the Thai translation. I am sure this will be of tremendous benefits to Thai Buddhists. It will be quite a big book, though.

What Deshung Rinpoche did was to expound the meanings of “The Three Perceptions” (gnang sum), which is one of the most famous texts in Tibetan Buddhism. These perceptions are: (1) the perception of those who are still bound within samsara; (2) perception of those already on the Mahayana path, and (3) perception of the enlightened ones. 

H. E. Deshung Rinpoche III

Those who are still mired in samsara perceive things as they appear, and they take them to be real. This is the predicament of all of us, who are not out of samsara yet. This is the reason why we are still inflicted with suffering. In this sense we are like those people who willingly, unknowingly, take a hat full of spinning knives on our head, thinking that it is so beautiful. Or we are like moths who think that the flame is so seductively beautiful, and we fly into it, getting burned as a result. We suffer, but we think this is the normal condition of everybody. It is due to the Buddha’s infinite compassion toward beings that he pointed this out to us so that we realize how foolish we have been for so long.

The goal of the first level of perception is to get us to realize the suffering nature of all of samsara. We need to realize that the flame is hot and that we must not fly into it. Or that the house is burning and we have to hurry out of it. This is realized through full understanding of such issues as the extreme rarity of human birth, impermanence and pervasiveness of death, and the law of karma. 

Then the second kind of perception is called “perception of experience.” This refers to the experience of dharma practitioners who have internalized the awareness of the suffering nature of samsara and is taking the practice to find a way out. However, we also realize that it is quite inappropriate to become released from samsara only individually. Since every sentient being is interconnected and since we already owe a great deal to them, each of whom in fact used to be our caring mother, then we feel a sense of obligation to them. Hence we can’t leave them alone to continue to suffer in the ocean of samsara. Realizing this, we do whatever we can to be able finally to help them. This is the Mahayana Path, which distinguishses it from the solitary path of getting only oneself liberated. 

Topics within this level of perception are, then, generation of bodhicitta, the genuine resolve and commitment to be able to help all sentient beings out of the sea of samsara through becoming an enlightened Buddha. There are two kinds of bodhicitta. One is relative, or conventional, bodhicitta, where one feels strong compassion toward all beings, identifying with them and sharing in their sufferings, committing oneself to take up their sufferings to the full. The other is ultimate bodhicitta, which is the realization that everything is empty of their inherent nature. One generates conventional bodhicitta through cultivation of great love (maitri) and great compassion (karuna), and generates ultimate bodhicitta through the two practices of calm abiding (shamatha) and insight (vipasyana). The goal of this level is to develop fully both conventional and ultimate bodhicittas.

Then the third and final level of spiritual perception is the pure perception of the enlightened ones. This is comparable to that of those who have finally achieved the ultimate goal. The Buddha’s perception is completely pure. He perceives things exactly as they are and is totally omniscient.

I will give a talk in Thai about the book and about the three levels of spiritual perception in Buddhism at the Thousand Stars Foundation House, 695 Ladprao 11, Jatujak, Bangkok. Please click this link for more information.

Meditation on Love and Compassion

Kunga Sangbo Rinpoche came to the Foundation House on Ladprao Road yesterday evening to give a talk on “Meditation on Love and Compassion”. But before that he asked everybody who attended to try to get rid of their anger for a specific period of time. He said that he was very concerned with people’s getting angry because that’s a sure way of destroying all the positive merits one has accumulated through the eons. He asked each of us to give him a promise not to get angry for one month, one year, or for the rest of our lives. Well, I did give him a kind of promise for the rest of my life, but it is certainly likely that there will be some time I will get angry. If this happens, he suggested that we pray the one-hundred syllable mantra of Vajrasattva to purify the negative karma.

Then he went on to the main teaching on love and compassion. He said that since our parents are so kind to us, we feel naturally inclined to love them and to care for them. In fact it is our duties to care for them in return for their infinite love that resulted in our having this bodily form at the present moment, form which alone enables us to attain Enlightenment. Then he asked us to consider the other sentient beings. Since samsara is does not have any beginning, there will be times where any random sentient being was our mother (or father, or … ) sometime in the past. So any sentient being used to be our mother before. Thus, since we need to take care of our mother in this life, we also need to take care of that sentient being who used to be our mother too. And since every being used to be our mother, we then need to take care of *all* beings. This is called the universal attitude, or bodhicitta.

So toward the end he gave us a teaching on how to do the meditation. First we recite the prayer for taking the Teacher and the Triple Gems for refuge. Then we take up the correct posture for meditating (sitting cross-legged, straight back, and so on). Then we visualize our father and mother very vividly. We fully appreciate their love and kindness toward us. We hold them very clearly in front of us. We are fully aware of our need to pay them back with gratitude. Then we expand the attitude to all the sentient beings who used to be our parents in the past too.

Kunga Sangbo Rinpoche returning katak to Kris.

ความเป็นเลิศสามประการ

ในการปฏิบัติธรรม ผู้ปฏิบัติควรคำนึงถึงความเป็นเลิศสามประการ ซึ่งจะเป็นปัจจัยสำคัญในอันที่จะทำให้บรรลุเป้าหมายอันได้แก่พระสัมมาสัมโพธิญาณ เพื่อยังประโยชน์สูงสุดให้แก่เหล่าสรรพสัตว์ได้

ความเป็นเลิศประการแรกได้แก่ ความเป็นเลิศของความตั้งใจ การปฏิบัติธรรมนั้นสามารถทำได้หลายอย่าง เช่น การฟังการบรรยายธรรม ก็คือเป็นการปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง นอกจากนี้ การนำเอาคำสอนมาพิจารณาไตร่ตรอง อ่านหนังสือธรรมะ อธิบายหัวข้อธรรมะให้แก่ผู้อื่น ทำบุญให้ทาน เป็นอาสาสมัครเพื่อช่วยทำงานทางธรรม นั่งสมาธิ เดินจงกรม สวดมนต์ ถือศีล ต่างก็เป็นการปฏิบัติธรรมทั้งสิ้น ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราควรมีทำการนั้นเพื่อเป็นการมุ่งหน้าไปสู่การตรัสรู้พระสัมมาสัมโพธิญาณ เพื่อจะได้สามารถยังประโยชน์อันแท้จริงสูงสุดให้แก่เหล่าสรรพสัตว์ได้อย่างบริบูรณ์ นี่ถือเป็นความเป็นเลิศประการแรก

เหตุที่การปฏิบัติของเราควรมีความเป็นเลิศประการนี้ก็คือว่า หากความตั้งใจหรือแรงจูงใจของเรา ไม่ใช่เพื่อประโยชน์สูงสุดของเหล่าสรรพสัตว์แล้ว แต่กลับเป็นเหตุผลส่วนตัวของเรา ซึ่งจะยังประโยชน์ให้แก่เราเพียงคนเดียว การกระทำนั้นก็ไม่อาจถือได้ว่าเป็นการปฏิบัติที่สมบูรณ์ และไม่อาจพาเราไปสู่เป้าหมายสุดท้ายนี้ได้ ตัวอย่างเช่น หากเราฟังธรรม แต่แทนที่จะคิดว่า เราจะเข้าใจธรรมะเพื่อยังประโยชน์ให้แก่สัตว์โลก แต่เรากลับคิดว่า ฟังธรรมไปเพื่อเอาไปอวดภูมิรู้กับคนอื่นๆ แรงจูงใจของเราก็เรียกได้ว่า “เป็นพิษ” และไม่อาจเป็นการปฏิบัติที่จะให้ผลอย่างแท้จริงได้

การมีจิตตั้งมั่นในการทำสิ่งต่างๆ เพื่อการตรัสรู้ของเหล่าสรรพสัตว์ในท้ายที่สุด เรียกว่า “โพธิจิต” โพธิจิตจะทำให้เรามีกำลังใจเอาชนะอุปสรรคทุกประการ ไม่ว่าอุปสรรคนั้นจะหนักหนาสาหัสเพียงใดก็ตาม แม้แต่คนที่เจ็บไข้ได้ป่วยอย่างหนัก โพธิจิตก็จะทำให้เขาแช่มชื่นสดใส เพราะการเจ็บไข้ของเขานั้นเท่ากับว่าเขาได้รับเอาความเจ็บไข้ของสัตว์โลกมาไว้ สัตว์โลกจะได้ไม่ต้องเจ็บไข้ได้ป่วยอีก ความสุขของสัตว์โลกที่พ้นจากความเจ็บไข้นั้นก็คือความสุขของเราเอง (เพราะไม่มีตัวเรา ไม่มีสัตว์โลกที่แบ่งออกจากกัน) และเมื่อเรามีความสุขหรือเกิดปิติจากบุญกุศลใดๆ ความสุขหรือความปิตินั้นก็เป็นของสัตว์โลกทั้งมวล แทนที่จะมีเพียงคนเดียวที่มีความสุขนั้น ก็เป็นสัตว์โลกทั้งหมดในจักรวาลที่มีความสุข ลองคิดดูว่าบุญกุศลจากการคิดอย่างจริงใจเช่นนี้จะมีมากเพียงใด

ความเป็นเลิศประการที่สอง ได้แก่ความเป็นเลิศในการปฏิบัติ ในขณะที่เรากำลังปฏิบัติกรรมอันเป็นกุศลนั้น ไม่ว่าจะเป็นฟังธรรม ถือศีล ให้ทาน หรือนั่งสมาธิ เราทำไปโดยรู้อยู่ว่า โดยแท้จริงแล้ว แม้ตัวเราผู้ปฏิบัติก็ไม่มีอยู่ ผู้รับการกระทำของเราก็ไม่มีอยู่ ตัวการกระนั้นก็ไม่มีอยู่ ตัวอย่างเช่นการให้ทาน เราที่เป็นผู้ให้แท้จริงแล้วก็ไม่มีอยู่ ผู้รับของที่เราให้ก็ไม่มีอยู่ ของที่ให้ก็ไ่ม่มีอยู่ แม้บุญกุศลที่เกิดขึ้นก็ไม่มีอยู่ ทั้งหมดนี้เป็นมุมมองของปรมัตถธรรม อันเป็นความเป็นจริงอันแท้จริงที่ปราศจากการปรุงแต่งใดๆ ข้อดีประการหนึ่งของการตระหนักเช่นนี้ก็คือว่า จะเป็นการหยุดยั้งหรือทำลายความคิดผิดๆที่คิดว่าการปฏิบัติธรรมนั้นจะก่อให้เกิดบุญกุศลแต่ตนเอง หลายคนที่ปฏิบัติธรรมมักมีความคิดเช่นนี้ เช่นคิดว่าจะปฏิบัติธรรมไปเพื่อให้ตนเองได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ หรือเพื่อให้ตนเองได้รับผลทางโลก เช่นมีชื่อเสียง หรือได้รับยกย่องในทางต่างๆ การคิดเช่นนี้จะทำให้การปฏิบัติธรรมของเรา หรือการปฏิบัติเพื่อให้เกิดบุญกุศลใดๆ เสียไปหมด ตัวอย่างเช่น เราให้ทาน หากเราให้เพื่อหวังว่าจะได้รับชื่อเสียงจากการให้นั้น เช่นจะได้มีคนมามองว่า เรานี้เป็นคนดี ชอบให้ทาน แทนที่จะคิดว่า การให้ทานนั้นเป็นการฝึกตัวเราเองให้ละจากการยึดมั่นถือมั่นในทรัพย์สิน เพื่อที่จะได้ก้าวหน้าไปบนเส้นทางสู่พระพุทธภาวะ ก็จะทำให้การให้ทานของเราเป็นการทำกุศลที่บกพร่อง ขาดปัจจัยที่จะทำให้การกระทำของเรานี้เป็นกรรมอันบริสุทธิ์ ที่จะนำเราไปสู่เป้าหมายอันแท้จริงได้ ดังนั้นเราคิดว่า แม้บุญกุศลก็ไม่มีจริง เพราะที่เราคิดว่าเป็น “บุญกุศล” นั้นก็เป็นเพียงการปรุงแต่งไปด้วยคำพูด เมื่อเข้าใจเช่นนี้ เราก็ปฏิบัติกรรมอันเป็นกุศลไปได้อย่างอิสระ ไร้ข้อผูกมัดใดๆว่าจะต้องมีบุญกุศลเท่านั้นเท่านี้

ยิ่งไปกว่านั้น ความเป็นเลิศของการปฏิบัตินี้ยังบอกเราว่า แม้แต่ตัวเราก็ไม่มี ดังนั้นเมื่อมีการประกอบกุศลกรรมหรือปฏิบัติธรรม ก็ไม่มีความคิดว่า “นี่คือตัวเราผู้กำลังปฏิบัติ” นอกจากการคิดเช่นนี้จะทำให้เราเกิดความหลงผิดว่า มีตัวมีตนแล้ว ยังจะก่อให้เกิดภัยอันใหญ่หลวงขึ้นมาได้แก่ผู้ปฏิบัติ ได้แก่การคิดว่าตนเองดีกว่า เก่งกว่า เหนือกว่าคนอื่น การประจักษ์แจ้งชัดว่าแท้จริงแล้ว เราผู้ปฏิบัติไม่มีอยู่ เป็นการกำจัดต้นตอของการที่อาจจะคิดไปว่า ตัวเราจะดีกว่า หรือเหนือกว่า หรือแม้แต่จะคิดว่าตัวเราด้อยกว่า หรือเท่าเทียมกับผู้อื่น ทั้งนี้เพราะไม่มีตัวเราให้เปรียบแต่อย่างใดเลยนั่นเอง

ความเป็นเลิศประการสุดท้ายได้แก่ความเป็นเลิศของการลงจบ ในการปฏิบัติธรรมหรือประกอบกุศลกรรมใดๆ เช่น ถือศีล ให้ทาน นั่งสมาธิ ฟังธรรม ภาวนาหัวข้อธรรม เมื่อถึงเวลาที่จะจบการกระทำนั้น เราต้องไม่ลืมอุทิศบุญกุศลที่เกิดขึ้นให้แก่สรรพสัตว์เสมอ เราทำเช่นนี้ก็เพราะว่า เราไม่อาจเก็บบุญกุศลนั้นไว้ที่เราเพียงผู้เดียว แต่เรากำลังเดินทางสู่การบรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ เพื่อยังประโยชน์ให้แก่สรรพสัตว์ ดังนั้นที่เราทำไปทั้งหมดนี้ ก็เพียงเพื่อเหล่าสัตว์โลกนี้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้จึงมีเหตุผลอันมีน้ำหนัก ที่เราจะต้องอุทิศบุญกุศลนี้ให้แก่สัตว์โลก หลังจากการปฏิบัติธรรมทุกครั้ง

ตัวอย่างเช่น หลังจากให้ทาน เช่นถวายของแก่พระ เสร็จแล้ว เราก็อุทิศบุญกุศลให้แก่สรรพสัตว์ด้วยการคิดว่าขอให้บุญกุศลที่ได้จากการถวายของแก่พระภิกษุนี้ จงเป็นปัจจัยให้สรรพสัตว์ทั้งปวงจงเข้าถึงเป้าหมายอันสูงสุด อันเป็นประโยชน์สูงสุดทุกคนๆหรือทุกตัวๆ เราทำเช่นนี้ก็เพราะว่า เราเข้าใจว่าไม่มีตัวเราที่จะเป็นผู้รับบุญกุศลนั้น แต่บุญกุศลนั้นกลับเป็นประโยชน์แก่เหล่าสัตว์โลกในสังสารวัฏอย่างมหาศาล เพราะสัตว์โลกเหล่านี้ยังมีกิเลสปิดบังดวงตา ทำให้มองไม่เห็นว่าแท้จริงแล้วตัวตนของพวกเขามิได้มีอยู่จริง แต่เมื่อพวกเขายังถูกปิดบังอยู่เช่นนี้ เราก็ช่วยเหลือพวกเขาด้วยการให้อำนาจของบุญกุศลที่เราทำนี้แผ่ไปยังสัตว์โลกทั้งมวล ให้สัตว์โลกได้รับประโยชน์สุขจากบุญกุศลของเรานี้ทั้งหมด

นอกจากนี้ประโยชน์และความเป็นเลิศของการอุทิศบุญกุศลก็คือว่า จะทำให้การปฏิบัติธรรมของเรานั้นได้ผลอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด ซึ่งก็ต้องทำไปควบคู่กับความเป็นเลิศสองประการแรกด้วย เหตุที่ทำให้มีประสิทธิภาพเช่นนี้ก็เพราะว่า แทนที่เราจะเก็บบุญกุศลไว้ที่ตัวเราคนเดียว ซึ่งจะทำให้บุญกุศลนั้นเหือดแห้งไปเพราะแปดเปื้อนไปด้วยการยึดมั่นกับตัวตน เรากลับแผ่บุญกุศลนั้นออกไปทุกทิศทุกทาง บุญกุศลนั้นก็จะเพิ่มพูนขึ้นอย่างมหาศาล เพราะประกอบไปด้วยการไม่ยึดมั่นกับตัวตน และด้วยความปรารถนาอันจริงใจที่ยังประโยชน์ให้แก่สรรพสัตว์

(จากคำสอนของเตชุง ริมโปเชใน การเห็นทั้งสาม)

Non-abiding Nirvana

An important concept of Mahayana Buddhism which is not there in Theravada is that of “non-abiding nirvana” or apraḍiṣṭhita nirvāṇa in Sanskrit. The word ‘apraḍiṣṭhita’ actually means ‘non-stationary’ or ‘not fixed in one place’ or something like that, so the translation as ‘non-abiding’ seems quite appropriate. Many Theravada followers, when they hear about non-abiding nirvana have a hard time understanding what it is really about.

Well, non-abiding nirvana is the state of Buddhahood itself. It is the goal that all bodhisattvas, namely those who have made a vow to become a Buddha for the sake of all sentient beings, aspire to. In fact to call it a ‘nirvana’ is not quite correct because it is the state which is neither samsara or nirvana. This is very hard to understand. But we can begin to approach it by looking at the usually perceived distinction between samsara and nirvana. Samsara is the ocean of sufferings. Beings drown in this and try to find solace and resting place in the ocean any way they can, but due to their own ignorance of the very nature of things as empty they keep on deluding themselves and as a result they keep on swimming in the ocean. The arhats are those who have destroyed all the ignorance and defilements that keep them within samsara. So they are, so to speak, ashore. They do not swim in samsara any more. Less metaphorically, they are not born again. They are forever cut off from samsara, residing in the blissful space of static nirvana.

This ‘static’ nirvana is what the Buddha talked about when he first taught to his students, and it is the goal of all Theravana practitioners. However, the Theravadins do not regard this nirvana as ‘static’ because for them there is only one kind of nirvana. In Mahayana, however, there is another kind, the non-abiding, or non-static nirvana, which is the state of attainment of perfect Buddhahood and not the arhats.

The main difference between static and non-abiding nirvana is that those who attain the latter actually speaking reside neither in samsara or nirvana. For them the distinction between samsara and nirvana breaks down completely. The arhats believe that there is such a distinction and they forever remain on the side of the static nirvana. The Buddhas and highly realized Bodhisattvas, on the other hand, do not remain in this static condition, for they are always motivated by their bodhicitta vows to help ferry sentient beings across to the other shore. So they cannot remain completely still and static. They have to move and act. So on the one hand we can say that they are in nirvana (or they have attained nirvana) because they, being Buddhas, have completely destroyed all causes of being compelled by the force of karma, but on the other they do not have to remain in that blissful, static state. As a result they can take up many forms in order to realize their vow. These forms are known as ‘nirmanakaya’ or emanation bodies. One who completely embodies the qualities of a Bodhisattva is an emanation body of that Bodhisattva.

However, being neither in samsara or nirvana, Buddhas and highly realized Bodhisattvas (such as Avalokiteshvara, Tara, Manjushri and others), are free to travel anywhere. They can take up emanation bodies and stay in samsara. They are even there in pure forms within samsara which only highly attained practitioners can directly perceive. So in a real sense the Buddha himself, as well as Avalokiteshvara, Tara and others are now here watching over us.

But don’t take this to mean that they really exist like those deluded beings in samsara are attached to existence. It is not like that at all. Once you see that they really exist, then you are deluded. Everything is empty of their inherent nature, Buddhas and Bodhisattvas not excluded. So they are empty too. So on the one hand they do exist, because they reside neither in samsara or nirvana, and hence can be in either way, but on the other since they are empty they are not there to exist anywhere to begin with. You will get a hang of this after you contemplate on emptiness for quite some time 🙂

So how does one know that non-abiding nirvana actually exists? Well, the best we unenlightened beings can do is to use our reasoning faculty. Since nirvana (of either kind) is a state that results from total elimination of all causes of suffering which lead a being to continue to swim in the samsaric ocean, then one who attains nirvana (of either kind) does not have to be born again. But here is the difference between the arhat and the realized Buddha. The arhat does not make the bodhicitta vow, so once he (or she) attains nirvana, then everything is over for him (or her). The Buddha, on the other hand, is moved by the sufferings of all the sentient beings so he (or she) cannot remain still. Realizing that both samsara and nirvana are all empty, the Buddha transcends that distinction and can remain wherever he or she is needed. Hence his state is called “non-abiding.”

Three Stages of Compassion

In the practice of generating compassion toward sentient beings, Deshung Rinpoche teaches that we need to distinguish among three kinds of compassion. in fact they all go with one another and to focus on only one or two would not be complete.

The context is meditation on the need for compassion and on how to generate compassion. This is the beginning and end point of Mahayana Buddhism and in fact all Buddhism, because without compassion it becomes very difficult to go any further on the path of a practitioner.

As is perhaps well known, compassion, or karuna in Sanskrit, is the desire to rid sentient beings of their sufferings. We feel compassion when, for example, we perceive a suffering being and feel the same pain as it does and wishes to help free it from the suffering. If we can do it, certainly we will do it, such as when we see an insect being drowned or other situations. However, the most effective way of all is to generate a thought, a sincere wish out of the bottom of your heart, so that not only some beings here and there, but ALL beings there are in the six realms, be free from suffering. This is the beginning of the meditation on compassion.

Now we are entering into the three kinds of compassion mentioned earlier. The first kind is the compassion that naturally arises when you perceive the beings who suffer. There are so many beings around; the text says that they fill the entire space, and all of them do suffer. Now no one wants to suffer; everyone, every sentient being wants to be happy. We also want to be happy and don’t want to suffer. We keep on thinking of these beings and feeling the same feeling that they are having. We recognize their sufferings.

Now the second stage of compassion occurs when we realize that the reason why these beings do suffer is their illusory belief that there exists a self. Each being suffers because of this erroneous belief. It is the root cause of all sufferings in samsara. We survey all the suffering beings, and all of them do suffer because of this belief. How good it would be then for these beings to be free from the shackle of this belief!

So we contemplate during this stage on the root cause of suffering, which is the illusory belief that there is an existing, enduring self, and keep on doing this until this stage of compassion becomes our nature to the very bones. Now we enter the third stage of compassion, which Deshung Rinpoche calls “objectless compassion.” This is the awareness and understanding that in the ultimate reality there are no beings, no suffering, no meditator, nothing to be compassionate to. Beings do not realize this, instead they think that things have their inherent characteristics and their independent beings; that is why they continue to suffer in samsara. We meditate on this too.

Among all the practices in Buddhism, meditation on compassion is among the most powerful. This is a sure path toward true realization of non-self and emptiness. Emptiness and compassion do go with each other and cannot miss each other. You have genuine compassion when you realize emptiness, and you do appreciate and realize emptiness when you have the three stages of compassion described here.

นำพาพ่อแม่ไปด้วย

ผมเพิ่งแปลบทที่ยี่สิบเจ็ดของหนังสือ Three Levels of Spiritual Perception ของเตชุง ริมโปเช เสร็จเรียบร้อย เนื้อหาของบทนี้มีความสำคัญมาก เนื่องจากเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปฏิบัติสมาธิกรรมฐาน เพื่อพัฒนาความเมตตากรุณา และโพธิจิต อันเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนามหายาน ผู้ที่สนใจอ่านบทนี้ เข้าไปได้ที่

http://1000stars.wikispaces.com/Taking%20your%20parents%20along

ความรักอันยิ่งใหญ่

ขณะนี้ผมกำลังแปลงานเรื่อง The Three Levels of Spiritual Perception ของเตชุง ริมโปเช แปลมาได้เกินครึ่งเล่มแล้ว คิดว่าไม่นานมากก็จะเสร็จ ตอนนี้กำลังแปลบทเกี่ยวกับการสร้างโพธิจิต และขั้นตอนแรกๆของการปฏิบัติโพธิจิต เห็นว่ามีประโยชน์มากๆ เลยเอามาลงไว้ในที่นี้ 🙂

มหาไมตรี

เนื่องจากสัตว์โลกต่างก็มีพระพุทธภาวะอยู่ในตัว การทำร้ายพวกเขาจึงเท่ากับทำร้ายพระพุทธเจ้า และการทำให้พวกเขามีความสุขก็เท่ากับทำให้พระพุทธเจ้าทั้งหลายทรงมีความสุข ท่านศานติเทวะและท่านอารยเทพต่างก็เสนอแนะไว้ในข้อเขียนของท่านว่า ความรักความเมตตาอันยิ่งใหญ่ หรือที่เรียกว่ามหาไมตรี เป็นเงื่อนไขประการแรกของการเข้าสู่การปฏิบัติกรรมฐานตามแบบพระพุทธศาสนามหายาน เมื่อเราได้ตั้งจิตไว้ที่ความสุขของสัตว์โลกโดยไม่มีข้อยกเว้น เราก็จะเปี่ยมไปด้วยความรักอันยิ่งใหญ่นี้

ในการปฏิบัติกรรมฐานเกี่ยวกับความเมตตาบางแบบที่พระพุทธองค์ทรงสอนไว้ เรารวมเอาจักรวาลทั้งหมดเข้ามาไว้ ด้วยการแผ่จิตของเราออกไปทั่วทุกสารทิศ แล้วก็ตั้งจิตปรารถนาให้สัตว์โลกทั้งหมดประสบกับความสุขกับเหตุแห่งความสุข อันเป็นผลของกุศลกรรม หากความรักความเมตตานี้มีความสำคัญอย่างยิ่งยวดบนเส้นทางของมหายาน เราจะบ่มเพาะความรักนี้ให้เกิดขึ้นในจิตใจของเราได้อย่างไร? อาตมาจะสอนแนวทางปฏิบัติในการทำกรรมฐานเพื่อพัฒนาเมตตา ดังต่อไปนี้

การปฏิบัติเมตตากรรมฐานนี้ เราเริ่มที่การพิจารณาเจาะจงไปที่สัตว์โลกสามหรือสี่ประเภท แล้วก็เริ่มที่ความรักใดๆที่เรามีอยู่แล้วในใจของเราเอง พวกเราส่วนใหญ่จะมีความรักความผูกพันอยู่กับผู้ที่เราสนิทด้วย เช่นญาติหรือเพื่อน ดังนั้นเราก็เริ่มจากคนเหล่านี้ เราสามารถพัฒนาจากความรักที่เรามีอยู่แล้ว ด้วยการทำสมาธิพิจารณาญาติมิตรของเราก่อน จากนั้นก็ขยายขอบเขตของความรักนี้ให้กว้างออกไป ไปยังศัตรูของเรา และในท้ายที่สุดก็ไปยังสัตว์โลกทั้งมวล

ทีนี้ ในกรณีทั่วๆไปแม่ของเราเป็นผู้ที่เรารักได้ง่ายที่สุด ตั้งแต่เวลาที่เราเกิดมาจนถึงปัจจุบัน ความรักความเมตตาที่แม่มีต่อเรา ตลอดจนความรักที่เรามีต่อแม่นั้น ปรากฏชัดเจน ดังนั้น เราจะทำให้การปฏิบัติเพื่อบ่มเพาะความรักของเรา อยู่ในรูปแบบเดียวกันกับความรักที่เรามีต่อแม่ เริ่มที่การแยกการปฏิบัติของเราออกเป็นสี่หัวข้อย่อย ได้แก่ (1) นึกถึงแม่ของเรา (2) นึกถึงความรักความเมตตาที่แม่มีต่อเรา (3) นึกถึงความจริงที่ว่าเราต้องตอบแทนความรักของแม่ และ (4) ปฏิบัติสมาธิเพื่อพิจารณาว่าจะตอบแทนพระคุณแม่ได้อย่างไร

Bodhicitta

Bodhicitta, or the aspiration to attain the final goal of complete Buddhahood in order to be able to help sentient beings, is the starting and end point of Mahayana Buddhism. Shantideva says that bodhicitta gives one all the joy and all the merit equal or more than Mount Sumeru. Riding the horse of bodhicitta, one only experiences joy after joy, happiness after happiness. One who has bodhicitta will accrue merit even when one is asleep (in the same way as one’s interest in the bank accrues all the time.)

But why is the practice of bodhicitta so important? The fact that having bodhicitta incurs such a vast amount of inexhaustible merit shows that this is a very important aspect of the practice of Buddhism. All the teachers say that one’s practice of Mahayana Buddhism will not even start if one does not begin with the proper attitude which is there in bodhicitta. This is because the very existence of Mahayana, the practice of finally attaining Buddhahood for the sake of all sentient beings, requires bodhicitta as the starting point. This is simply why we practice Buddhism in the first place. We practice not so that only we become a Buddha; that is limiting and is not the proper goal that we can achieve. So we need to start with bodhicitta. Moreover, bodhicitta is at the end of the practice, for if we finally achieved the final goal of Buddhahood, that would consist in nothing but the pure thoughts for the welfare and happiness of all beings wandering around in samsara. Nothing else matters. This is the thought of all Buddhas and Bodhisattvas.

Nonetheless, one may ask if bodhicitta is really necessary in one’s practice of Buddhism. Why is practicing in order to liberate oneself alone discouraged? The answer is that we need to repay the kindness of all sentient beings who have been most kind to us, and without their kindness we can’t even stay on living. Asanga wrote in a very moving piece about the seven-point mind training that all beings used to be our mothers and fathers in the past. Since the number of sentient beings is finite (very huge, but finite), but the duration of time leading from the present to the “beginningless time” is infinite (that is, we can go back further and further into the past and will find no starting point), there is bound to be a time when a particular being was our mother, our father, our friend, our enemy, our teacher, and so forth. All beings are thus interconnected in this way. So realizing this, it would be mean to leave these beings behind and seek out liberation for oneself alone.

I usually emphasize that Mahayana and Theravada are essentially the same, but here there is a difference, because the Theravada does not put as much emphasis on realizing Buddhahood as does the Mahayana. However, it is entirely possible for a Theravada practitioner to set a goal of their practice higher and aim at realizing Buddhahood for the sake of sentient beings, all the while keeping their Theravada practices. This will make their practices much more meaningful. In fact in the end there are really no differences at all.

But let us come back to the point about bodhicitta and merit. Why does bodhicitta incurs so much merit? Because we are aiming not only at ourselves alone, but all sentient beings in the universe (or in other universes too if they exist). Hence any merit that would occur to oneself would be multiplied by the sheer number of the sentient beings one intends the merit to go to. Thus if one were to dedicate oneself to the well being of, say, one million beings, then the merit accrued will be multiplied by one million and so on. And in fact the number of all sentient beings is much, much, much more than one million This is why the Mahayana practice is so powerful.

But doesn’t that smack of self interest? Well, I have heard the Dalai Lama say that thinking of others’ interest is a best way to push forth our own interest! That is true, but then you need to keep check your motivation. The motivation has to be pure, and if you think of yourself first you would not gain much even though you regard others interest later on. But if your primary motivation is yourself, then even if you think of others in order finally to advance your own interest that would not do much. What the Dalai Lama said is strictly speaking an upaya, a skillful means to get people interested in bodhicitta. One in whom bodhicitta is firmly planted will have no regard for oneself; all his or her action will be totally devoted to the welfare of others.

So how does one plant bodhicitta within one’s mental continuum? First think about other beings and think of their kindness to us, the fact that we won’t even be where we are now without them. Then think that we will not abandon them no matter what. This will be important first steps….

Ten Wholesome and Ten Unwholesome Actions

I am now translating Deshung Rinpoche’s oral commentary — The Three Levels of Spiritual Perception, which is published by Wisdom Books into Thai. The process has taken quite a long time because I am so busy with other commitments, so I can spend only a few minutes each day for the task. Nonetheless I plan to do it everyday (as far as possible) so that the completion is not too distant in the far future. This is my usual working plan — when you do a big task, try to pare it down into manageable chunks and do it one by one. Sooner or later the big task will be completed.

This is what I have been doing. The book is a long one, more than 500 pages, consisting of more than fifty chapters. I have now completed around 25 chapters. So this is almost half way, so at this rate the whole book should be finished not many months from now.

What I would like to write about here is Deshung Rnpoche’s teaching on the ten wholesome and unwholesome actions. This is a very important set of teachings by Lord Buddha which many in Thailand do not seem to pay much attention to. In Sanskrit it is kusalakarmapatha (minus the diacritical marks), or the path of wholesome action. This consists of ten items that those who practice the Dharma need to do in order to achieve the goal of Enlightenment.

For those who did not this already, here are the ten unwholesome actions (the wholesome ones are just opposites of these):

1. Killing
2. Stealing
3. Committing Sexual Misconduct
4. False Speech
5. Divisive Speech
6. Harsh Speech
7. Idle Speech
8. Covetousness or Envy
9. Ill Will
10. Wrong View

The ten unwholesome and wholesome actions are often taught in the context of karma. That is, those who vow to achieve Buddhahood in order to be able to help furry sentient beings across need to perform all the wholesome actions and avoid the unwholesome ones. This is absolutely necessary. Also, Theravadins also need to do the same, for without the wholesome karmas incurred by performing these wholesome actions, achieving nirvana is absolutely impossible.

Deshung Rinpoche taught that the results of performing the unwholesome actions are of three kinds, namely the fully ripened result, the result that is similar to its causes, and the prevailing, or dominant result. The first one is easy to understand. Doing the unwholesome actions can be a contributing cause to being reborn in one of the lower realms, i.e., as a tenant in hell, as a hungry ghost, or a non-human animal. The second type of result is quite interesting. By committing the unwholesome actions, one is likely to experience the same type of action over and over again. Suppose you steal something from somebody, a result of your action will be that the likeliness will increase that you will be in an environment that is conducive to your performing the same type of unwholesome action again, such as an environment where you will be encouraged to steal. Furthermore, you will also experience the inclination to perform the same type of action again. Suppose you stole something rather frequently in your past lives, chances are that in this life you will find yourself in a situation that makes it likely that you will steal again. This will only perpetuate the unwholesome karmic pattern, so that it will become more and more difficult for you to get out of this.

The third type of result is rather scary. By committing the unwholesome actions, you will find yourself in a situation where the physical environment itself is a cause of suffering. By committing the unwholesome acts, it is likely that you will be reborn in a desolate place where there is little food or drink, where the land is very harsh, and so on.

To underscore the importance of performing the wholesome actions and its role in achieving Liberation, Deshung Rinpoche has the following to say:

If the practice of these ten wholesome deeds is conjoined with the special Mahayana practices of bodhicitta (the bodhisattva’s vow to win enlightenment for the benefit of all beings), it will become not only a cause of higher rebirth but a cause of attaining perfect enlightenment as well. Similarly, if the practice of these virtuous deeds is conjoined with meditation on emptiness, which sees the true nature of phenomena, so that you perform such deeds with insight into the empty nature of everything, then you will accumulate transcendent merit, which becomes a cause not merely of rebirth in the higher realms but of buddhahoold itself.

This shows clearly that the ten wholesome/unwholesome deeds are very important indeed, and as such they function as a necessary stepping stone toward Nirvana and Enlightenment, as eventual Buddhahood. Deshung Rinpoche also recommends that you dedicate the merit obtained through performing the ten wholesome deeds to the enlightenment of all sentient beings. This will much expedite the journey.